ကိုယ္ထုတ္တဲ့ စည္းကမ္း ကိုယ္တိုင္လိုက္နာဖို႕လို

ေက်ာင္းဖြင့္ စာသင္ေနစဥ္အခါက အင္းလ်ားကမ္းဘက္မွာ ဖြင္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဟိုင္းလပ္ကားတစ္စင္း အျပည့္ပါတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားနဲ႕အတူ ညစာသြားစားၾကပါတယ္။ တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္ပဲရွိပါတယ္။ ခုေခတ္လို ဂ်ပန္ဆိုင္၊ ယိုးဒယားဆိုင္၊ ကိုရီးယားဆိုင္စတာေတြမရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဖိတ္လို႕သြားစားၾကတာပါ။

ကိုယ့္ဆိုင္ကိုယ္ပိုက္ဆံေပးစားတာ
အဲဒီဆိုင္က ဖိတ္တဲ့ေက်ာင္းသူရဲ႕ အေဖဆိုင္ပါ။ သမီးရဲ႕ဆရာဆိုေတာ့ အေဖလုပ္သူကိုယ္တိုင္ လာၿပီးဧည့္ခံပါတယ္။ စပါယ္ရွယ္လက္ေဆာင္ ဟင္းပြဲေတြလည္းခ်ေပးပါတယ္။ နာမည္ၾကီးဆိုင္ျဖစ္တဲ့အျပင္ အထူးဧည့္သည္ေတြဆိုေတာ့ ဟင္းပြဲတိုင္းက စားေကာင္းတာေတြခ်ည္ပါပဲ။ စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ ဖိတ္တဲ့ေက်ာင္းသူက ေကာင္တာသြားၿပီး ေငြ႐ွင္းတာကို ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက အံ့အားသင့္ၿပီး ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ သူ႕အေဖဆိုင္ဆိုတာ သူ႕ဆိုင္ပဲမဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္ ေငြ႐ွင္းရတာလဲဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အျပန္က်ေတာ့ ဖိတ္ေကၽြးတဲ့ေက်ာင္းသူကို တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသူက “ဆိုင္ကဆိုင္၊ အိမ္ကအိမ္ပဲလို႕ ပါးပါးက အၿမဲေျပာတယ္” လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

စည္းကမ္းဆိုတာ ကိုယ္ကစလိုက္နာရတယ္
အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ဆိုင္ရွင္တ႐ုတ္ၾကီးကို အေတာ္ခ်ီးက်ဴးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တိုင္က အသက္ ၄၀ ေလာက္ရွိၿပီး၊ ဆိုင္ရွင္က အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနတာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ၾကီးလို႕ ေခၚလိုက္တာပါ။ သူဟာ ေခတ္ပညာတတ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စီးပြားေရးကို စီးပြားေရးနဲ႕တူေအာင္ လုပ္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားေနတာျဖစ္တယ္။ ဆိုင္အလုပ္နဲ႔ အိမ္အလုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စည္းျခားေပးထားတာပါ။ ဆိုင္အလုပ္ဆိုတာ စာရင္းနဲက အင္းနဲ႕ တိတိက်က် လုပ္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္လား။ အိမ္သားေတြက ဒါမွမဟုတ္ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဆိုင္မွာ လာစားၿပီး ပိုက္ဆံမေပးပဲေနၾကရင္ ဆိုင္ရဲ႕၀င္ေငြ၊ ထြက္ေငြစာရင္း မွန္မွန္ကန္ကန္၊ တိတိက်က်ဘယ္လိုလုပ္ ရႏိုင္မွာလဲ။ ဆိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္က စည္းမရွိရင္ ဆိုင္၀န္ထမ္းေတြ ဘယ္လိုလုပ္စည္းရွိၾကေတာ့မွာလဲ။ ေငြကိုင္၊ စာရင္းကိုင္လုပ္တဲ့သူေတြကေရာ ထင္သလို လုပ္မကုန္ၾကေပဘူးလား။ စည္းကမ္းဆိုတာ ထုတ္သူကိုယ္တိုင္က ေလးစားလိုက္နာမွ တျခားသူေတြက ေလးစားၾကမွာေပါ့။ ဘတ္စ္စကားေပၚမွာ ေဆးလိမ္မေသာက္ရဆိုတဲ့ စကပ္ထားၿပီး ဒ႐ိုင္ဘာက ေဆးေပါ့လိပ္ၾကီး မီးခုိးေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ဖြာေနတယ္ဆိုရင္ မသင့္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား

စည္းစနစ္ထက္ နားလည္မႈကို ဦးစားေပး
ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ အဲဒီအေၾကာင္းကိုေျပာျပၿပီး ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ အလုပ္နဲ႕တူေအာင္ လုပ္တတ္ဖို႕ အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပရတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ဘာမဆို သင္လြယ္ တတ္လြယ္တဲ့ ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္ၾကတယ္။ ပင္ပန္းၾကမ္းတမ္းတာေတြလည္း မေၾကာက္ၾကပါဘူး။ “ဒူေပဒေပ” ေတာ္ေတာ္ခံႏိုင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အားနာတာေတြ ရက္ေရာတာေတြ လြန္လြန္းအားၾကီးတယ္။ စည္းစနစ္ထက္ “နားလည္မႈ” ကို ဦးစားေပးလုပ္ခ်င္ေလံရွိတယ္။ “ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္” စိတ္ဓာတ္အားနည္းၿပီး ေနရာတကာ “အေပ်ာ္တမ္း” ဆန္ၾကတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ “အလုပ္” နဲ႕ “ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ” ခြဲျခားမထားတတ္တာျဖစ္တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ရွင္ တ႐ုတ္ၾကီးကေတာ့ ေခတ္ပညာသာမတတ္တာ၊ စီးပြားေရး သေဘာတရားကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ၿပီး စီမံခန္႕ခြဲမႈပညာကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္လိုက္တာ။ အိမ္သားေတြက ဆိုင္ကိစၥထဲကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ၀င္လုပ္ခြင့္မၿပဳဘူးေလ။

ကိုယ္ထုတ္တဲ့စည္းကမ္း ကိုယ္တိုင္လိုက္နာ
ေလာကမွာ အေရးၾကီးဆံုးက ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ေလးစားဖို႕ျဖစ္တယ္။ အေပ်ာ္တမ္းသမားလို စိတ္ပါရင္လုပ္၊ စိတ္မပါရင္ မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္လို႕ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ စီးပြားေရးမွမဟုတ္ပါဘူး၊ တျခားဘယ္အလုပ္မွလည္း အဲဒီလို လုပ္လို႕မျဖစ္ပါဘူး။ အလုပ္မွန္ရင္ ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ စည္းနဲ႕စနစ္နဲ႕လုပ္မွ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ စည္းစနစ္ရွိသူမွ လူၾကီးလူေကာင္းလို႕ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ စည္းစနစ္ကိုအေလးမထားဘဲ ေပါ့ေပါ့ေတြး၊ ေပါ့ေပါ့လုပ္တတ္သူမ်ိဳးကို ဘယ္သူကမွေလးစားလိမ့္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ စည္းကမ္းတို႕၊ စနစ္တို႕ဆိုတာ သူ႕ေနရာနဲ႕သူလိုအပ္လို႕ လုပ္ထားခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ လိုက္နာေစာင့္ထိန္းၾကရမွာေပါ့။ ဒါမွ လူယဥ္ေက်းလို႕ ေခၚႏိုင္မွာေပါ့။ ကိုယ္ကအလုပ္ရွင္သူေဌးျဖစ္လို႕ စည္းကမ္းစနစ္ေတြထုတ္ထားရင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အလုပ္ခြင္ထဲမွာ အဲဒီစည္းကမ္းစနစ္ေတြကို ေလးစားလိုက္နာရမွာပါ။ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့ ဘတ္စ္ကားဒ႐ိုင္ဘာလို ေဆးေပါ့လိပ္ၾကီး မီးခိုးေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ဖြာေနတာမ်ိဳး လုပ္လို႕ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ စည္းကမ္းထုတ္သူကိုယ္တိုင္က စည္းကမ္းလိုက္နာရင္ တျခားသူေတြက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ဘယ္လုပ္၀ံ့မွာလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ၿပဳသူကိုယ္တိုင္က စည္းကမ္းစနစ္ကိုေတာ့ ေလးေလးစားစားလိုက္နာျပဖို႕ လိုအပ္ေၾကာင္း သတိေပးႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါတယ္။

source:
အခြင့္အလမ္းဂ်ာနယ္ (အမွတ္ 161၊ စာမ်က္ႏွာ 43) မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

http://www.mysuboo.com/index.php?option=com_blog&name=black&task=view&pid=17540&Itemid=